Linetasarim JETFİKO

316 kişinin yaşamını yitirdiği Yüksel sitesini yapan Yüksel İnşaat şirketinin ortak ve sorumluları hakkında 17 ağustos 1999 depreminden sonra açılan dava nihayet önceki gün sonuçlandı.

Yalova merkezde Valilik binasının bulunduğu 6 metre karelik bir odada başlayan yargı süreci, Yeni Adliye Sarayın da sonuçlandı. Yaklaşık 7 yıl devam eden yargı sürecini yakından takip edip, duruşmalara katılıp, iddianamede yer alan suçlamaları ve savunmalara da bire bir tanık oldum bugüne kadar.

Bu süreç içinde evlatlarını enkaz altında kaybetmiş anaların, babaların feryatlarına tanık oldum. Yine annelerini, babalarını, kardeşlerini, sevdiklerini kaybeden çocukların yürek yakan ifadelerini dinledim adliye koridorlarında.

Tam 6 klasörden oluşan yüzlerce sayfa belge, yüzlerce sayfa bilirkişi raporu, yüzlerce sayfa ifade tutanakları yer aldı bu duruşmada. Ancak hiçbir şey, bir annenin adliye koridorlarındaki sessiz çığlığı kadar etkili olamadı.

Ve nihayet bu dava önceki gün sonuçlandı. Yalova Ağır Ceza Mahkemesi'nde görülen davada, şirketin ortakları ve sorumlularına 2 şer yıl hapis cezası verildikten sonra yapılan indirimlerden sonra da bu cezalar ertelendi. Sanık Avukatları da aynı gün de kararı temyiz ettiler.

Suçlu 1968 Deprem Yönetmeliği
Meğersem bütün suçlu; 1968 deprem yönetmeliğiymiş. Sanık avukatlarının mahkeme tutanaklarına yansıyan ifadeleri ne göre; bu binalarda da eksik donatı kullanılmamış olsaydı, her şey mükemmel olmuş olsaydı buradaki binalar yine yıkılacaktı. Çünkü bina 1968 deprem yönetmeliğine göre 1972 yılında yapılmıştı.

İşte mahkemedeki sanıkların savunma avukatının yer aldığı tutanakta olay özetle şöyle ifade ediliyor:
“… Şunu söylemek gerekir ki, Ülkemiz 1968 deprem yönetmeliğini yeterli görmeyerek , 1975 deprem yönetmeliği sonra da bu da yeterli görülmeyerek 1997 deprem yönetmeliği çıkartılmış. Bu dahi yönetmeliklerin yetersiz olduğunu açıkça ortaya koymaktadır. Sakarya Üniversitesinin raporunda belirtildiği gibi eksik donatı, teknik aksaklıklar yapılmasaydı dahi her şey harfi hafine tam anlamıyla yapılmış olsaydı dahi bu binaların yıkılması kaçınılmaz olacaktı.”

İşte bu ifadeleri okuduğum gibi aynı zamanda mahkemede dinleyici olarak dinledim.

Oysa Gerçekler Çok Farklı
Türkiye’de ilk kez 1945 yılında Bakanlar kurulu kararı ile yürürlüğe giren deprem haritasında Yalova 1. derece deprem bölgesi olarak belirlendi. Bakanlar kurulu deprem haritasını belirledikten sonra 12 Temmuz 1945 gün ve 3/2854 kararıyla ilk deprem haritasında 1. derece deprem bölgesi olarak belirlenen Yalova’yı yeni bir kararla büyük hasara uğrayacak bölge ilan etmiştir.

20 Aralık 1947 yılında ise bayındırlık bakanlığı “Türkiye yer sarsıntısı Bölgeleri Yapı Yönetmeliğinde: Yalova başta olmak üzere, bucak kasaba ve köyleri kapsayacak şekilde deprem haritalarında bunu açıkça belirttiği gibi Yalova ve bölgesinde yapılacak binaların özellikleri, yapı yönetmeliği ve kullanılacak donatılar açıkça o tarihlerde belirtilmiştir. Ancak 17 Ağustos sabahı yıkıma neden olan bir çok binada bu özelliklerden hiç birinin olmadığı da açıkça bilirkişi raporlarında da ortaya çıkmıştır. (Ayrıntılı bilgi için bkz. Prefabrikitap -Faruk Kırtay)

Sözün Bittiği Yer
Evet, belki bu konuyla ilgili çok şey yazılacak, çok şey söylenecek. Ancak hiçbir şey çocuklarını kaybeden bir annenin sessiz çığlığı kadar etkili olamaz. İşte bir annenin 17 Ağustos’ta kaybettiği çocuklarına “Cennetin Çocukları” adını vererek yazdığı bir mektubu sizlerle paylaşmak istiyorum. Kim bilir belki bu mektup, sözün bittiği yerdir!

“Onlar, ana yüreğine muhtaçtı,kıpır kıpırdı yürekleri.
O güzelim gözleri “ YAĞMUR” kokardı.
Tepeden tırnağa günahsızlık vardı.
Çünkü onlar “Tanrı” kokardı.
Deprem gecesi yatağından düşerken koynundaki oyuncak ayıyı bile bırakmayan çocukları bizler toprağın altına bıraktık!!!
Işıklar yaktık ülkemizde...
Oysa her ölen çocuk; gökten bir yıldızın eksilmesi demek..
Çocuklarımızı kolay ölümlere terk ettiğimiz için...
Ülkemiz böylesine karanlık demek....”